Kunst zoekt contact
18-03-03, 00.00u
inter/act van urbanmag blijft wat vrijblijvend
Gent Van onze medewerker Wouter Hillaert
Kunst is oorlog om kijkers. Urbanmag heeft dat in Gent eind vorige week nog maar eens mogen ondervinden. Lang zag het ernaar uit dat het Inter/act-project van het jonge collectief zijn publiek grotendeels kwijt had gespeeld aan de multimanifestatie in de Vooruit, maar tegen middernacht vond dan toch een tweehonderdtal mensen de weg naar Victoria. Ze werden verwelkomd door de speakersstemmen van het onzichtbare onthaalduo Stijn Dickel en Rebecca Lenaerts. Inter/act of de onmogelijkheid tot directe communicatie.
Normaal staat Urbanmag (on)gewoon voor een internet-cultuurtijdschrift (www.urbanmag.be), waarin iedereen zijn bijdrage kan leveren over van alles: van theater tot literatuur. Op geregelde tijdstippen wordt dit virtuele platform echter geconfronteerd met projecten in real time. Zo deed Urbanmag de verslaggeving op het Theaterfestival en organiseerde het al een aantal gesmaakte Page3ree-events, met liveperformances van allerlei muzikaal en ander jong talent. Inter/act was aangekondigd als een nieuwe stap in dat parcours.
In alle hoekjes en kantjes van huize Victoria zou nine to five onderzoek gevoerd worden naar hoe je op de smalle richel tussen virtualiteit en realiteit aan interactie kunt doen met je publiek. Niet in afgewerkte producten, maar in lopende zaken. De praktijk wees echter uit dat Urbanmag nog maar aan het begin staat van het experimenteren met nieuwe formats en multimedia. Van alle geprogrammeerde projecten paste er eigenlijk maar één perfect in het totaalconcept. Het West-Vlaamse kwartet Twee Woorden had zich op zolder verschanst in een afgesloten kamer om van daaruit de nacht vol te discussiëren over de afschaffing van de democratie. Het publiek kon hun filosofisch gepalaver volgen door een spiegelruit en via luidsprekers, maar zelf niet rechtstreeks interveniëren. Of het moest dat doen via een opgestelde camera en zo op de tv van het kwartet verschijnen. Kijken en bekeken worden en wat dat met je doet. Het werd een erg interessante clash tussen fictie en werkelijkheid. Maar tot echte interactie kwam het maar zelden.
Aan de minimale bereidheid van het publiek om shoppend door de artistieke supermarkt ook eens een praatje te maken met de verkopers van al die kunst, leed ook het Buro van Jelle Meander. Zijn fictieve administratieve dienst fungeerde acht uur lang als klasseer-, klachten- en videobank, compleet met een dikke statutenbundel en een hoop absurde formulieren. Ook al bleek het geheel conceptueel goed onderbouwd en tot het extreem kafkaiaanse doorgedreven, toch viel het te weinig mededeelzaam uit om echt op te vallen.
Tot face-to-face-contact kwam het dan weer wel in de multimediale hypnosesessies van Guy Van Deuren, maar ook dit eigenzinnige project had te lijden onder de veelheid van luidsprekerspeeches en videoschermen die Victoria tot een losse kakofonie van kunstzinnige statements maakte.
Eenvormigheid hoeft natuurlijk allerminst, maar een zekere dramaturgische samenhang had dit op zich ambitieuze vrijwilligersinitiatief veel goed gedaan. Een project als A political broadcast unit, waarin Bush tot een icoon van macht en media werd gedeconstrueerd, had met bijvoorbeeld de choreografie Shiver van Pascal Buyse & Tape Tum enkel maar een zekere steriliteit gemeen. Inter/act werd zo bovenal een gezellige ontmoetingsplek tussen pot en pint. Urbanmag kan verder op zoek naar hoe je dezelfde processen kunt bereiken tussen kunst en kijker.
Een zekere dramaturgische samenhang had dit ambitieuze vrijwilligersinitiatief veel goed gedaan.
